Πατήστε εδώ για να δείτε τις αναχωρήσεις για τον προορισμό (ΜΑΡΟΚΟ )

Πόλεις -- Επιλέξτε προορισμό -- Αγαδήρ Καζαμπλάνκα Μαρακές Μεκνές Φες

Ιστορία

Αντίθετα με άλλα ΒορειοΑφρικανικά Έθνη, το μεγαλύτερο μέρος του Μαρόκο ήταν υπό κατοχή μιας μεγάλης ομάδας ανθρώπων τόσο καιρό, όσο η ιστορία μπορεί να καταγράψει. Οι Βέρβεροι ή οι Ιμαζιγκχέν (άνθρωποι της γης), εγκαταστάθηκαν στην περιοχή χιλιάδες χρόνια πριν και κάποτε ήλεγχαν όλο το έδαφος από το Μαρόκο μέχρι την Αίγυπτο. Χωρισμένοι σε φυλές, πάντα υπερασπίζονταν την ανεξαρτησία τους με ζήλο. Αυτός ο ζήλος για ανεξαρτηρσία είναι που βοήθησε στην διατήρηση ενός από τους πιο σαγηνευτικούς πολιτισμούς.

Οι πρώτοι Βέρβεροι δεν κινήθηκαν από τους Φοίνικες, ακόμα και οι Ρωμαίοι δεν κατάφεραν να αναστατώσουν τον Βερβέρικο τρόπο ζωής μετά την καταστροφή της Καρχηδόνας το 146π.Χ. Ως γνωστόν οι Ρωμαίοι κυριαρζούσαν επί μακρόν και εν ειρήνη, και κατλα την κυριαρχία τους ιδρύθηκαν πολλές πόλεις,ενώ οι Βέρβεροι των παράκτιων περιοχών έγιναν «αδέσποτα ζώα» των πόλεων. Ο Χριστιανισμός έφτασε τον 3ο αιώνα μ.Χ., αλλά και πάλι οι Βέρβεροι απέσπασαν την παραδοσιακή απέχθεια των αρχών με βασιλιά τον Ντονάτους (ηγέτης της Χριστιανικής σέκτας που ισχυρίστηκε ότι οι Ντονατίστες είναι αυτοί που όρισαν την πραγματική εκκλησία).

Το Ισλάμ διαχύθηκε στην παγκόσμια σκηνή τον 7ο αιώνα, όταν οι Αραβικές στρατιές ξεχύθηκαν από την Αραβία. Γρήγορα κατέκτησαν την Αίγυπτο. Στις αρχές του 8ου αιώνα οι Άραβες ήλεγχαν όλη την Βόρεια Αφρική. Μέχρι τον επόμενο αιώνα η περισσότερη από την Βόρεια Αφρική έχει χωριστεί σε τμήματα και με την πάροδο του χρόνου το ενωμένο Μαρόκο σταθερά μεγάλωνε. Μια δογματική Βερβέρικη κίνηση ξεσηκώθηκε μέσα από το χάος που προκάλεσε η Αραβική εισβολή και κατέκτησε όλο το Μαρόκο και την Μουσουλμανική Ανδαλουσία (στην Ισπανία). Οι Αλμοράβιδες ίδρυσαν το Μαρακές ως την πρωτεύουσά τους, αλλά σύντομα αντικαταστάθηκαν από τους Αλμοχάδες.

Κάτω από νέους ηγέτες ιδρύθηκαν επαγγελματικές αστικές υπηρεσίες και οι πόλεις όπως η Φες, Μαρακές, Τλεμσέν και η Ραμπάν έφτασαν στην κορυφή της πολιτιστικής τους ανάπτυξης. Αργότερα όμως, όταν αποδυναμώθηκαν από τις Χριστιανικές ήττες στην Ισπανία, και πληρώνοντας το τίμημα υπέρογκων φόρων, η Μουσουλμανική (ή η Μαυριτανική) εξουσία άρχισε να εξασθενεί. Στην θέση τους ήρθαν οι Μερένιδες, από την Μαροκινή ενδοχώρα, και όλη η περιοχή άνθησε ξανά μέχρι την πλήρη κατοχή της Ισπανίας από τους Χριστιανούς, το 1492, τότε που ξέσπασε εξέγερση, η οποία εξάλειψε την νέα δυναστεία μέσα σε 100 χρόνια.

Μετά από μερικές ανόδους και πτώσεις σύντομων δυναστειών, η οικογένεια Αλαβίτε το 1630 εξασφάλισε σταθερότητα με ασφυκτική πίεση, που παραμένει ακλόνητη έως και σήμερα. Παρ’ όλο που τα πράγματα δεν ήταν πάντοτε ομαλά, η πραγματική αυτή δυναστεία κατάφερε να κρατήσει το Μαρόκο ανεξάρτητο για πάνω από 3 αιώνες.

Μπήκε στο Ευρωπαϊκό εμπόριο στα τέλη του 19ου αιώνα και μέσα από μακρύ δρόμο αποικιακών μεταμορφώσεων. Ξαφνικά η Γαλλία, η Ισπανία και η Γερμανία άρχισαν να πιέζουν την χώρα λόγω της στρατηγικής της θέσης και των πλούσιων εμπορικών πόρων. Η Γαλλία κέρδισε και ουσιαστικά κατέκτησε ολόκληρη τη χώρα μέχρι το 1912. Η Ισπανία αρκέστηκε σε μικρό παράκτιο προτεκτοράτο και η Τανγκιέρ ανακοινώθηκε ως διεθνής ουδέτερη ζώνη.

Ο πρώτος γάλλος στρατηγός, Marshal Lyautey, σεβάστηκε σχετικά την Αραβική κουλτούρα. Τίμια αντιστάθηκε στην πρόταση να καταστρέψουν τις Μαροκινές πόλεις και δίπλα τους να χτίσουν Γαλλικές villes nouvelles (νέες πόλεις). Έκανε την Ραμπάτ νέα πρωτεύουσα και ανέπτυξε το λιμάνι της Καζαμπλάνκα. Ο σουλτάνος παρέμεινε, αλλά μόνο σαν «διακοσμητικό στοιχείο». Οι διάδοχοι του Lyautey δεν ήταν τόσο ευαίσθητοι. Οι προσπάθειές τους να επιταχύνουν την Γαλλική επικράτηση, παρότρυναν τους ανθρώπους των Ψηλών Βουνών να ξεσηκωθούν κατά και των δύο κατοχικών δυνάμεων. Ο ηγέτης τους ήταν ο Βέρβερος Αμπντ ελ-Κριμ. Μόνο το Γάλλο-Ισπανικό συμμαχικό στράτευμα που αριθμούσε πάνω από 25000 άντρες κατάφερε να αναγκάσει τον Αμπντ ελ-Κριμ να παραδοθεί το 1926. Μέχρι το 1930, περισσότεροι από 200.000 Γάλλοι έκαναν το Μαρόκο σπίτι τους. Κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου οι συμμαχικές δυνάμεις χρησιμοποιούσαν το Μαρόκο ως βάση τους, για να διώξουν τους Γερμανούς έξω από την Βόρεια Αφρική.

Όταν ο πόλεμος τελείωσε, ο Σουλτάνος Μοχάμεντ Ε’, εμψύχωσε ένα επαναστατικό κίνημα για ανεξαρτησία, το οποίο οδήγησε την χώρα στην ελευθερία το 1956. Η Τανγκιέρ επίσης ενσωματώθηκε στα εδάφη του Μαρόκο, αλλά οι Ισπανοί αρνήθηκαν να παραδώσουν τις βορειότερες πόλεις Σεούτα και Μελίλα (που μέχρι και σήμερα παραμένει τελευταία ισχνή απαίτηση των Ισπανών για τα Αφρικανικά εδάφη).

Ο Μοχάμεντ Ε’ ανακοίνωσε τον εαυτό του Βασιλιά του Μαρόκο το 1957 και τέσσερα χρόνια μετά τον αντικατέστησε ο γιος του, ο Χασάν Β’. Αυτός ο πλέον δημοφιλής ηγέτης, κατάφερε να μπει στην καρδιά και μυαλό των υπηκόων του, κάνοντας την Πράσινη Πορεία στην Δυτική Σαχάρα, την περιοχή που τότε ακόμα κρατούσαν οι Ισπανοί. Με την δύναμη των 35000 εθελοντών, νίκησαν τους υπεροπτικούς Ισπανούς και ενσωμάτωσαν και αυτήν την περιοχή (που είναι πλούσια σε μεταλλικά στοιχεία) στα εδάφη της πατρίδας τους.

Αλλά το 1960 έγινε ξεκάθαρο ότι οι περίπου 100.000 κάτοικοι της «περιοχής» ήθελαν ανεξαρτησία. Το Λαϊκό Μέτωπο Δυτικής Σαχάρας για την Ανεξαρτησία, με ηγέτες τον Σαγκουία αλ-Χάμρα και τον Ριο ντε Όρο (Πολισάριο), δεν πήρε με ελαφρά καρδιά την εισβολή και έχει εμπλακεί σε μακροχρόνιο και σκληρό πόλεμο της ανεξαρτησίας από το Μαρόκο. Το 1991, τα Ενωμένα Έθνη κατάφεραν να φέρουν τις δυο πλευρές σε κατάπαυση πυρός και πρόσφατα αποφάσισαν «να παραμείνουν επί του θέματος». Με άλλα λόγια, η κατάσταση στη Δυτικής Σαχάρα παραμένει αμφισβητήσιμη χάρη στην συνεχή επίδειξη δύναμης από το Μαρόκο. Καθώς οι ίδιοι οι Μαροκινοί επιδοκίμασαν την εισβολή, οι άλλοι γείτονές τους, η Αλγερία, δεν ήταν ευτυχισμένοι, σχεδόν το ίδιο όσο και οι κάτοικοι της Δυτικής Σαχάρας. Οι σχέσεις του Μαρόκο με αυτήν την χώρα, ταλαιπωρημένοι από τους πολέμους, από τότε ήταν πάντοτε ισχνές.

Τον Ιούλιο του 1999 ο Βασιλιάς Χασάν Β’, που πάντα υπηρετούσε σαν απόλυτος μονάρχης (παρ’ όλες τις πρόσφατες ημί-δημοκρατικές αλλαγές στο Σύνταγμα) για 38 χρόνια, αντικαταστάθηκε από το γιο του, τον πρίγκιπα σιντί Μοχάμεντ. Ο Βασιλιάς Μοχάμνετ ΣΤ’ υποσχέθηκε να σταματήσει την διαφθορά στην κυβέρνηση, να δώσει περισσότερη ελευθερία στον Τύπο και να εγκαταστήσει Δημοκρατική διακυβέρνηση στη χώρα, μόλις του δοθεί η ευκαιρία. Ο κυβερνητικός μηχανισμός όντως λειτουργούσε με πολλή υπεροψία και ο Μοχάμεντ ζήτησε συγγνώμη από τους 2 δημοσιογράφους που φυλακίστηκαν για τα ερωτήματά τους για την πολιτική του πρωθυπουργού. Όμως λίγο αργότερα 7 εφημερίδες έκλεισαν, αφού παρεξήγησαν την Βασιλική επιείκεια για την αληθινή δημοσιογραφική αυτονομία. Οι προτεινόμενες δημοκρατικές μεταρρυθμίσεις δεν είναι καθόλου αποδεκτές και έχουν κολλήσει στον φεουδαρχικό φαύλο κύκλο, αλλά φαίνεται πως ο νεαρός Βασιλιάς είναι πρόθυμος να κάνει ότι καλύτερο μπορεί.